Een goede autobiografie nestelt zich in mijn brein als weinig andere boeken.
Goggins boek beschrijft zijn levensverhaal,van kleine jongen die geregeld door z’n vader met een riem wordt bewerkt, stottert en achterloopt op school tot gevierd Navy SEAL en ultra-atleet.
Bij de jong volwassen Goggins gaat op een dag de knop om als hij letterlijk en figuurlijk voor de spiegel staat. Hij besluit zichzelf niet langer te definieren en te beperken door de omstandigheden waarin hij geboren is, maar zijn geest te bevrijden van de kettingen die er door zijn leven omheen zijn gelegd.
Een van de grootste inzichten die hij op deze levensreis verwerft is dat die kettingen weliswaar hun oorsprong vinden in zijn miserabele jeugd, maar dat hijzelf degene is die ze heeft verankerd om zijn geest. En dat alleen hij het is die ze kan verbreken.
Dit boek is een memoir van die zelfontplooiing, met als rode draad Goggins aan waanzin grenzende, niet-aflatende zoektocht naar extreme vormen van fysieke uitputting en pijn. Hoe waanzinnig het ook moge zijn, het onderliggende verhaal is geloofwaardig, meeslepend. Inspirerend. Goggins persoonlijkheid spat van elke pagina.
Dit boek is geschreven om voor de lezer de spiegel te zijn waar Goggins aan het begin van zijn reis in staarde.
Excerpts, takeaways & links
- The 40% Rule: als je denkt er fysiek helemaal doorheen te zitten, zit je pas op 40%.
- Alle self-inflating fantasieën die ik eventueel stiekem heb over het hypothetisch succesvol kunnen afronden van Navy SEAL selectie kunnen definitief de deur uit. Wat die gasten doen kan ik nooit.
- Volgens Goggins is de vorige zin mijn bekrompen geest aan het woord. Mijn eigen ketting. Mijn geest die zichzelf liever in z’n bestaande, comfortabele, low-risk, low-volatility leventje houdt dan zichzelf een ogenschijnlijk onmogelijk opdracht geeft die als enige zekerheid heeft dat een hele hoop pijn gaat volgen. Geen nieuw inzicht op zich, en iets wat ik mezelf al vaker heb voorgehouden als ik weer eens de weg van de minste weerstand koos, een idee niet uitwerkte of een uitdaging halverwege opgaf. Maar zelden heb ik het zo treffend gespiegeld gekregen als in dit boek
- Prioritize and Own the early morning: Ja, je bent druk met werk, familie, etc. Nee, je hebt geen tijd te kort voor een additionele uitdaging. Minder Netlfix, net zo veel slapen. En tussen 5 en 7 in de ochtend claimt niemand je tijd.
- Falen is OK. En geef alleen jezelf de schuld wanneer het gebeurt. Schrijf op wat er goed en fout ging en probeer opnieuw. Opgeven is het voeden van de twijfels die je al had voordat je er aan begon. Je self-imposed boeien zitten daarna nog strakker.
” Our governor is buried deep in our minds, intertwined with our very identity. It knows what and who we love and hate; it’s read our whole life story and forms the way we see ourselves and how we’d like to be seen. It’s the software that delivers personalized feedback-in the form of pain and exhaustion, but also fear and insecurity, and it uses all of that to encourage us to stop before we risk it all. But, here’s the thing, it doesn’t have absolute control. Unlike the governor in an engine, ours can’t stop us unless we buy into its bullshit and agree to quit.
Sadly, most of us give up when we’ve only given around 40 percent of our maximum effort. Even when we feel like we’ve reached our absolute limit, we still have 60 percent more to give. That’s the governor in action! Once you know that to be true, it’s simply a matter of stretching your pain tolerance, letting go of your identity and all your self-limiting stories, so you can get to 6o percent, than 80 percent and beyond without giving up. I call this The 40% Rule, and the reason it’s so powerful is that if you Allow it, you will unlock your mind to new levels of performance and excellence in sports and in life, and your rewards will run far deeper than mere material success.
en
“I know how it feels to be approaching an energetic dead end. I’ve been there too many times to count. I understand the temptation to sell short, but I also know that impulse is driven by your mind’s desire for comfort, and it’s not telling you the truth. It’s your identity trying to find sanctuary, not help you grow. It’s looking for status quo, not reaching for greatness or seeking wholeness. But the software update that you need to shut your governor down is no supersonic download. It takes twenty years to gain twenty years of experience, and the only way to move beyond your 40 percent is to callous your mind, day after day. Which means you’ll have to chase pain like it’s your damn job”
en
“Breaking the shackles and stretching beyond our own perceived limits takes hard fucking work-often times physical work-and when you put yourself on the line, self doubt and pain will greet you with a stinging combination that will buckle your knees. Most people who are merely inspired or motivated will quit at that point, and upon their return, their cells will feel that much smaller, their shackles even tighter. The few who remain outside their walls will encounter even more pain and much more doubt, courtesy of those who we thought were our biggest fans. When it was time for me to lose 106 pounds in less than three months, everyone I talked to told me there was no way I could do it. “Don’t expect too much,” they all said. Their weak-ass dialogue only fed my own self doubt.
But it’s not the external voice that will break you down. It’s what you tell yourself that matters. The most important conversations you’ll ever have are the ones you’ll have with yourself. […] We are all our own worst haters and doubters because self doubt is a natural reaction to any bold attempt to change your life for the better. You can’t stop it from blooming in your brain, but you can neutralize it, and all the other external chatter by asking, What if? What if is an exquisite fuck-you to anyone who has ever doubted your greatness or stood in your way. It silences negativity. It’s a reminder that you don’t really know what you’re capable of until you put everything you’ve got on the line. It makes the impossible feel at least a little more possible.”
en
“In this life there are countless trails to self-realization, though most demand intense discipline, so very few take them. [..] I know that pain unlocks a secret doorway in the mind. One that leads to both peak performance and beautiful silence.
At first, when you push beyond your perceived capability your mind won’t shut the fuck up about it. It wants you to stop so it sends you into a spin cycle of panic and doubt, which only amplifies your self-torture. But when you persist past that to the point that pain fully saturates the mind, you become single-pointed. The external world zeroes out. Boundaries dissolve and you feel connected to yourself, and to all things, in the depth of your soul.”
